Ο Χρήστος Δασκαλάκης και το παιδικό βιβλίο του "Το Γονεοτροφείο", εκδόσεις Άγκυρα
Ο Χρήστος Δασκαλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977 και μεγάλωσε στο νησί της Ύδρας μέχρι την ηλικία των 18 ετών. Σπούδασε Συμβουλευτική και Ψυχολογία στο Mediterranean College, Δημιουργική Γραφή (ΜΑ) στο Open College οf the Arts, Θεωρία της Μουσικής και Ορθοφωνία στο Ελληνικό Ωδείο και ολοκλήρωσε τον κύκλο σπουδών του με μαθήματα στη Σκηνοθεσία και Υποκριτική δίπλα στους Στάθη Λιβαθινό και Δημήτρη Μαυρίκιο στο Θέατρο Των Αλλαγών. Είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Τον ελεύθερο χρόνο του γράφει ποιήματα, έργα για το θέατρο, τραγούδια και παραμύθια. Αρθρογραφεί, ταξιδεύει, διαβάζει και έχει αδυναμία στις ιστορίες που γράφτηκαν από παιδιά. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα, χωρίς να ξεχνά τη μεγάλη του αγάπη, την Ύδρα.
Ευαίσθητο και αιχμηρό μαζί το θέμα του βιβλίου σας με τίτλο «Το Γονεοτροφείο» από τις εκδόσεις Άγκυρα. Αφού το διαβάσαμε, αναρωτηθήκαμε πόσο παιδικό είναι τελικά. Ποιος θεωρείτε πως είναι ο καλύτερος αποδέκτης των μηνυμάτων που εκπέμπει;
«Το Γονεοτροφείο» είναι ένα τρυφερό παραμύθι «καληνύχτας» θα έλεγα, γραμμένο αρχικά για να εξυπηρετήσει αυτόν το σκοπό. Παράλληλα όμως, μέσα στην ιστορία κρύβεται μια αλήθεια που είναι πιο έντονα εμφανής στους ενήλικες. Ήθελα τα παιδιά να διασκεδάσουν μέσα από την ανάγνωση του παραμυθιού, να γελάσουν, να κατανοήσουν τα βασικά μηνύματα και να έρθουν λίγο πιο κοντά στους γονείς τους. Ήθελα όμως, ομολογώ, να φέρω και τους γονείς λίγο πιο κοντά στα παιδιά, στις δικές τους ουσιαστικές ανάγκες και έτσι όλοι μαζί να βρουν σε αυτή την ιστορία ένα δικό τους κομμάτι…
Πολλές φορές, στις κουβέντες της ελληνικής οικογένειας και της παρέας, ακούγεται αυτό το «δεν υπάρχει ένα σχολείο για γονείς», όταν θέλουμε να δικαιολογήσουμε πράξεις και καταστάσεις. Εσείς, με το δικό σας «Γονεοτροφείο» τι θέλετε να αναδείξετε σε σχέση με την ελληνική κοινωνία;
Πόσο υπέροχο αυτό που αναφέρατε! Εγώ θα πρόσθετα «να υπήρχε ένα σχολείο για τους ενήλικες γενικότερα». Για να θυμηθούμε βασικές αρχές, αρετές, για να διδαχτούμε καλοσύνη, σεβασμό, αγάπη, αλληλεγγύη. Παρόλα αυτά, λυπάμαι μερικές φορές για τα δικά μου παιδικά χρόνια. Για όσες δυσκολίες πέρασα, για όσα χρειάστηκε να αντιμετωπίσω, για τις αποφάσεις που πάρθηκαν χωρίς τη συγκατάθεσή μου. Το να είσαι παιδί δε σημαίνει ότι είσαι άβουλος, ότι δεν έχεις συναισθήματα, ότι δεν ξέρεις τι σου δίνει ευτυχία. Είναι σημαντικό να ακούμε τα παιδιά. Να είμαστε δίπλα τους. Όχι μόνο να ζητάμε μα και να δίνουμε. Και χαίρομαι που βλέπω νέους γονείς που πραγματικά προσπαθούν και με χαρά στέκονται δίπλα στα παιδιά τους. Που ολόκληρη η ύπαρξή τους είναι μια τεράστια αγκαλιά. Μια αγκαλιά όπως το όνομα του «Γονεοτροφείου» μας. Ένα «Γονεοτροφείο» που τόσο πολύ θα το είχαμε ανάγκη όλοι μας, για να αφήσουμε επιτέλους τα «πρέπει» των άλλων και να αφοσιωθούμε στα «θέλω» τα δικά μας!
Όλοι μιλάμε για αγάπη, μα ξέρουμε πραγματικά να αγαπάμε; Όταν πρόκειται για τα ίδια μας τα παιδιά, πόσο εύκολα μπορεί να διαστρεβλώσουμε την έννοια της αγάπης; Ένα «γονεοτροφείο» λέτε θα βοηθούσε τους γονείς –χθεσινούς, σημερινούς, παντοτινούς- αλλά και τα παιδιά να νιώσουν αυτό που περικλείει η λέξη οικογένεια;
Ένα «Γονεοτροφείο» θα είχε κάνει τα πράγματα πολύ πιο εύκολα για όλους μας. Όταν ήρθε στο μυαλό μου αυτή η ιστορία, ένιωσα μια τρομερή ασφάλεια και θαλπωρή, σαν να βρισκόμουν ήδη μέσα στους τοίχους της μεγάλης αίθουσας. Όταν έχεις υπάρξει παιδί, ξέρεις τι έχεις περισσότερο ανάγκη. Ξέρεις τι σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια. Όταν λοιπόν είσαι από την πλευρά του ενήλικα, τα μεγέθη διπλασιάζονται. Έχεις δεχτεί αγάπη, έχεις δώσει αγάπη και γνωρίζεις καλύτερα πλέον τις μαγικές της ιδιότητες. Η οικογένεια οφείλει να είναι ένα «εργοστάσιο» αγάπης, ασφάλειας, αποδοχής και αγκαλιάς. Για εμάς αρχικά, προς εμάς και προς τους άλλους…
Θα μπορούσε το βιβλίο σας να απευθυνθεί σε ανθρώπους και φορείς που εργάζονται ειδικά για το παιδί ή/και την οικογένεια;
Οι πρώτοι άνθρωποι που διαβάζουν μια ιστορία μου πριν εκδοθεί είναι παιδοψυχολόγοι και εκπαιδευτικοί. Έτσι ακριβώς έγινε και με το «Γονεοτροφείο». Και νιώθω ότι ένας στόχος επιτεύχθηκε, γνωρίζοντας ότι το παραμύθι μας είναι ήδη εργαλείο στα χέρια ψυχολόγων που δουλεύουν με τα παιδιά και τους γονείς τους. Ένιωσα, για πρώτη φορά, ότι έχουμε στα χέρια μας ένα παραμύθι που ο καθένας μπορεί να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Για μια τρυφερή ανάγνωση, για ένα όμορφο ταξίδι στις λέξεις, για ενδοσκόπηση, για διάλογο, για αφύπνιση, ή απλά για ένα παραμύθι καληνύχτας…
Ετοιμάζετε κάποιο νέο έργο; Αν ναι, θα θέλατε να μας αποκαλύψατε κάτι από το θέμα του;
Εκδοτικά είναι πολύ νωρίς για μια καινούρια ιστορία μιας και το «Γονεοτροφείο» μόλις ξεκίνησε το ταξίδι του. Έχω γράψει όμως ένα θεατρικό έργο ενηλίκων το οποίο έχει ήδη ανέβει στην κεντρική σκηνή του θεάτρου Αλκμήνη με τον τίτλο «Η τελευταία Ιουλιέτα». Ένα έργο για τις δεύτερες ευκαιρίες, για τα ξεχασμένα όνειρα, για τους «ψεύτικους» ρόλους της ζωής μας. Ένα «παραμύθι» μόνο για μεγάλους, που πάλι ίσως να θέλει κάτι να μας θυμίσει και κάτι να μας πει…
Πού μπορούμε να σας συναντήσουμε διαδικτυακά αλλά και από κοντά;
Από κοντά, ξεκινάνε σε λίγες ημέρες οι επισκέψεις μου σε σχολεία και βιβλιοπωλεία ανά την Ελλάδα και έτσι θα έχω τη χαρά να συναντήσω καινούριους και παλιούς μου φίλους. Παράλληλα, κάποιες Κυριακές θα βρίσκομαι στο θέατρο για την οικογενειακή παράσταση «Η Χιονονιφάδα που αγάπησε το Καλοκαίρι» βασισμένη στο ομώνυμο παραμύθι μου. Ενώ κάποιες Τετάρτες θα είμαι στην «Τελευταία Ιουλιέτα» που ανεβαίνει και αυτή για ελάχιστες ακόμα παραστάσεις. Διαδικτυακά, λέμε τις καλημέρες μας με τους υπέροχους αναγνώστες και φίλους στη σελίδα μου στο facebook και στο λογαριασμό μου στο Instagram. Από τις λίγες φορές που η τεχνολογία μας φέρνει λίγο πιο κοντά…