Χούντα είναι. Θα περάσει; - Nakasbookhouse.gr Skip to main content
SKU:
9789600356359

Χούντα είναι. Θα περάσει;

€17,17
€19,07
0
No votes yet
Το 1967 κυρίαρχα μέσα κυβερνητικής προπαγάνδας στην Ελλάδα είναι το ραδιόφωνο και ο κινηματογράφος με τα Επίκαιρα - τα δεκάλεπτα "εικονογραφημένα εμβα... ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Λεπτομέρειες βιβλίου

Το 1967 κυρίαρχα μέσα κυβερνητικής προπαγάνδας στην Ελλάδα είναι το ραδιόφωνο και ο κινηματογράφος με τα Επίκαιρα - τα δεκάλεπτα "εικονογραφημένα εμβατήρια" που προβάλλονται υποχρεωτικά κάθε εβδομάδα σε όλες τις αίθουσες της χώρας. Η μελέτη τους για την περίοδο 1967-1974 δείχνει την εικόνα που το καθεστώς της Χούντας σκηνοθετεί για τον εαυτό του, αλλά και κάτι σημαντικότερο - το πόσο αλλάζει ριζικά στα χρόνια αυτά η όψη της Ελλάδας. Δεν είναι μόνο η κατάργηση νόμων και η θέσπιση της ανεξέλεγκτης δόμησης, ή οι εικόνες από τα στρατόπεδα, τις δοξολογίες, τις επετείους συντριβής του "κομμουνιστοσυμμοριτισμού"· ούτε οι εικόνες από τις διασκεδάσεις, τα τέια με επιδείξεις μόδας και κομμωτικής, τις πλαζ, τις διακοπές, τα θερινά θέρετρα που "ξεκουράζουν τον άνθρωπο" και λειτουργούν στην "υπηρεσία εκείνων που δεν κουράστηκαν ποτέ". Η Ελλάδα μετά το 1969 αποκτά ένα νέο κοινωνικό στρώμα - αυτό των νεόπλουτων, που επιδιώκει πάνω απ’ όλα την καλοπέρασή του, προσφέροντας επιχειρήματα επιβεβαίωσης στο απολυταρχικό καθεστώς. Είναι η νοοτροπία που εκφράζεται με το σλόγκαν "Να περνάμε καλά", η οποία καθιερώνεται επί Χούντας, αλλά επιβιώνει μετά την πτώση της, σε όλη τη διάρκεια της αποκαλούμενης Μεταπολίτευσης.

ISBN:
9789600356359
Εκδόσεις:
Συγγραφέας:
Μέγεθος: 
21x14
Σελίδες: 
333
Έτος: 
2013
Σπουδές σκηνοθεσίας κινηματογράφου στη Μόσχα (1965-1970). Εργάστηκε ως σκηνοθέτης στο ραδιόφωνο (ΕΙΡ, 1961-1963) και στο θέατρο (θίασος Δημήτρη Χορν, 1962-1964). Ερεύνησε διεξοδικά τα διεθνή κινηματογραφικά αρχεία παλαιών επικαίρων (1971-1973), γεγονός που βοήθησε στην παραγωγή της σειράς "Πανόραμα του αιώνα" (33 ημίωρα επεισόδια με θέμα την Ελλάδα και τον κόσμο στον εικοσό αιώνα, ΕΡΤ 1982-1987), αλλά και στη δημιουργία του πρώτου, στην Ελλάδα, χρηστικού αρχείου κινηματογραφικών τεκμηρίων (Επίκαιρα) στο υπουργείο Εξωτερικών (1997-2000). Σκηνοθέτησε δεκάδες ντοκιμαντέρ, μεταξύ των οποίοων το "100 ώρες του Μάη" (1963-1964, μαζί με τον Δήμο Θέο) γύρω από τη δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, το "Επισκεφθείτε την Ελλάδα" (διπλωματική εργασία στη Μόσχα), και για την ΕΡΤ το "Μουσικό οδοιπορικό με τη Δόμνα Σαμίου" (1976-1977), "Η ΕΡΤ στη Βόρειο Ελλάδα" (1977-1980), "Παρασκήνιο" (1980), "Ο Πειραιάς του Γιάννη Τσαρούχη" (1980), "Πανόραμα του αιώνα" (μαζί με τον Λέοντα Λοΐσιο, 1982-1987), "Ένας Οκτώβρης 75 χρόνων" (1989), "Σεργκέι Παρατζάνωφ" (1990), "Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο" (1992), "Αναζητώντας τη Βερενίκη" (1999) κ.ά. Μεγάλου μήκους ταινίες: "Άρης Βελουχιώτης - Το δίλημμα" (1981), "Δοξόμπους" (1987) και "Γλέντι γενεθλίων ή Μία βουβή βαλκανική ιστορία" (1995). Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Κρήτης (1993-1997), Θεσσαλίας (2000-2002) και Πάντειο (2003) τις "Σχέσεις ιστοριας και κινηματογράφου"

Το 1967 κυρίαρχα μέσα κυβερνητικής προπαγάνδας στην Ελλάδα είναι το ραδιόφωνο και ο κινηματογράφος με τα Επίκαιρα - τα δεκάλεπτα "εικονογραφημένα εμβατήρια" που προβάλλονται υποχρεωτικά κάθε εβδομάδα σε όλες τις αίθουσες της χώρας. Η μελέτη τους για την περίοδο 1967-1974 δείχνει την εικόνα που το καθεστώς της Χούντας σκηνοθετεί για τον εαυτό του, αλλά και κάτι σημαντικότερο - το πόσο αλλάζει ριζικά στα χρόνια αυτά η όψη της Ελλάδας. Δεν είναι μόνο η κατάργηση νόμων και η θέσπιση της ανεξέλεγκτης δόμησης, ή οι εικόνες από τα στρατόπεδα, τις δοξολογίες, τις επετείους συντριβής του "κομμουνιστοσυμμοριτισμού"· ούτε οι εικόνες από τις διασκεδάσεις, τα τέια με επιδείξεις μόδας και κομμωτικής, τις πλαζ, τις διακοπές, τα θερινά θέρετρα που "ξεκουράζουν τον άνθρωπο" και λειτουργούν στην "υπηρεσία εκείνων που δεν κουράστηκαν ποτέ". Η Ελλάδα μετά το 1969 αποκτά ένα νέο κοινωνικό στρώμα - αυτό των νεόπλουτων, που επιδιώκει πάνω απ’ όλα την καλοπέρασή του, προσφέροντας επιχειρήματα επιβεβαίωσης στο απολυταρχικό καθεστώς. Είναι η νοοτροπία που εκφράζεται με το σλόγκαν "Να περνάμε καλά", η οποία καθιερώνεται επί Χούντας, αλλά επιβιώνει μετά την πτώση της, σε όλη τη διάρκεια της αποκαλούμενης Μεταπολίτευσης.