Το υπόλοιπο του βίου

«Προθάλαμος» ακριβώς αυτή ήταν η λέξη που πάσχιζε τόση ώρα να ξεμπλέξει και να ξεπηδήσει από τις ίνες του εγκεφάλου του, ήταν σίγουρος πως είχε ένα «θήτα» μέσα της, θάνατος, θεός, θόλος, όχι είχε κι ένα ρο, θαλπωρή, θάρρος, ραθυμία, τελικά προθάλαμος, αυτή ήταν η λέξη, προθάλαμος, προθάλαμος τίνος όμως, δεν έχει σημασία, ίσως υπήρξε ένας άλλος προθάλαμος για να οδηγηθούν εδώ, ίσως είναι ο προθάλαμος ενός άλλου προθαλάμου που θα τους οδηγήσει κάπου αλλού, κάπου παραπέρα, αλλά τι σημασία έχει, σημασία έχει ότι σκέφτηκαν και οι δύο την ίδια λέξη, άρα είχαν σκεφτεί σωστά, όπως επίσης σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να μείνουν εδώ, δεν ήταν βέβαια σαν τα σπίτια που είχε ονειρευτεί, αλλά τότε ήταν μόνος, μπορούσε να ονειρεύεται ό,τι ήθελε, τώρα έπρεπε να κάνει άλλα όνειρα, κοινά, είναι εγωιστικό σκέφτηκε να κάνεις όνειρα μόνος του, άσχετα αν πίστευε ότι ήταν μάταιο να κάνεις όνειρα με άλλους.

Ένας άνθρωπος που αποφασίζει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του περπατώντας προς αυτό, μετρώντας τα βήματά του, εξοστρακίζοντας σκέψεις του παρελθόντος και ακολουθώντας μια ζωή χωρίς επιλογές, στις οποίες έχει πάψει να πιστεύει. Μια μακροπερίοδος αφήγηση που αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη σε μια ευφάνταστη πορεία ζωής…