Την έλεγαν Βίτα - Nakasbookhouse.gr Skip to main content
SKU:
9789604410651

Την έλεγαν Βίτα

€6,00
€25,24
0
No votes yet

Σωριάστηκε από το βαπόρι σε ένα νησί μεταναστών και αξιωματούχων, με δέκα δολάρια μοναχά ραμμένα στο βρακί του. Η Βίτα ήταν η μόνη του ελπίδα· την ... ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Εξαντλημένο στον εκδότη

Λεπτομέρειες βιβλίου

Σωριάστηκε από το βαπόρι σε ένα νησί μεταναστών και αξιωματούχων, με δέκα δολάρια μοναχά ραμμένα στο βρακί του. Η Βίτα ήταν η μόνη του ελπίδα· την άρπαξε και έγιναν καπνός. Στη μεγάλη φυγή της επαγγελίας αντίκρισαν άντρες με παχιά μουστάκια, πρόσωπα καψαλισμένα από το μόχθο, καρδιές συμπιεσμένες. Οι πιο πολλοί φοβόνταν να γεράσουν, έτρεμαν μήπως παραδοθούν μια μέρα άνευ όρων στη ζωή. Ο δικός του λόγος, όμως, δεν είχε ακόμη εκραγεί. Είχε όλη τη ζωή μπροστά του, άκουγε το κλάμα του έρωτα, που έβγαινε με φόρα απ' την κοιλιά της. Αυτός δε θα χανόταν. Μόνο, δεν ήθελε να κλέψουν τα αισθήματά του. Όσο ο ίδιος θα μεγάλωνε στη νέα γη, τόσο θα μεγάλωναν και τα όνειρά του.

ISBN:
9789604410651
Εκδόσεις:
Συγγραφέας:
Εικονογράφος: 
Δήμητρα Δότση
Μέγεθος: 
23x15
Σελίδες: 
564
Έτος: 
2005
Γεννήθηκε στη Ρώμη το 1966. Το πρώτο της μυθιστόρημα "Il bacio della Medusa" (1996), βρέθηκε ανάμεσα στις πρώτες υποψηφιότητες για τα ιταλικά βραβεία Strega και Viareggio και μεταφράστηκε σε αρκετές γλώσσες. Το 1998 εξέδωσε το μυθιστόρημα "La camera di Baltus", επίσης υποψήφιο για το βραβείο Strega. Το 2000 από τον ιταλικό εκδοτικό οίκο Rizzoli κυκλοφόρησε το βιβλίο της "Lei cosi amata", το οποίο τιμήθηκε, μεταξύ άλλων, με το βραβείο Napoli 2000 και το βραβείο Vittorini 2000. Το βιβλίο της "Την έλεγαν Βίτα" (2003) απέσπασε το βραβείο Strega 2003 και πούλησε 200.000 αντίτυπα σε όλη την Ιταλία.

Σωριάστηκε από το βαπόρι σε ένα νησί μεταναστών και αξιωματούχων, με δέκα δολάρια μοναχά ραμμένα στο βρακί του. Η Βίτα ήταν η μόνη του ελπίδα· την άρπαξε και έγιναν καπνός. Στη μεγάλη φυγή της επαγγελίας αντίκρισαν άντρες με παχιά μουστάκια, πρόσωπα καψαλισμένα από το μόχθο, καρδιές συμπιεσμένες. Οι πιο πολλοί φοβόνταν να γεράσουν, έτρεμαν μήπως παραδοθούν μια μέρα άνευ όρων στη ζωή. Ο δικός του λόγος, όμως, δεν είχε ακόμη εκραγεί. Είχε όλη τη ζωή μπροστά του, άκουγε το κλάμα του έρωτα, που έβγαινε με φόρα απ' την κοιλιά της. Αυτός δε θα χανόταν. Μόνο, δεν ήθελε να κλέψουν τα αισθήματά του. Όσο ο ίδιος θα μεγάλωνε στη νέα γη, τόσο θα μεγάλωναν και τα όνειρά του.