Θαλασσόκεδρος

Σαν σε οπτασία είχα στυλώσει τα μάτια στο σκοτάδι
ίσκιος είπα
όταν πρόβαλε η Πηγή των Τραγουδιών μέσα σε ήλεκτρο.

Είδαμε την καλαμιά της Πηγής - το αστρικό μας.
Εφτάσαμε στο ακρογιάλι η Πηγή των Τραγουδιών
με καταιγίδα, δίχτυα αστραπών στον ουρανό και στάχτη.
Λες και ψάχναμε από που είχαν κόψει τον αυλό.
Κι ο θαλασσόκεδρος, δέντρο-αγρίμι
μέσα σε φέγγος ήλεκτρου, περίμενε.
Ο καπετάνιος μινύριζε, τερέριζε, λαρύγγιζε
τον άκουγα μέσα στην κοσμοχαλασιά
με συχνές εναλλαγές φωνής από της φυσικής εις την φαλτσέτο
(λίγο αλά Τιρόλο -
άλλωστε όλα σκαμπανέβαζαν, όχι μόνο η φωνή του):
θεών τις ελεήσας την των πολλών απαιδευσίαν
αντεισήγαγε την όρχησιν -ουαί ουαί ουαί -
σαλπίζουν οι εφτά άγγελοι.
«Κάποιοι θα σκαπετίσουν με το σκαραμάγγιον»,
μου είπε συνθηματικά.
Μιλούσε γλώσσα αστρική -
Από "μια προφητεία απάνου στο πέσιμο του Μισολογγιού"
παρμένη
με θέμα την απελπιστική απουσία των δίκαιων
που γράφτηκε σε μια χαραμάδα. [...]