Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα - Nakasbookhouse.gr Skip to main content
SKU:
9789608372696

Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα

€10,80
€12,78
0
No votes yet
Το πλοίο έριχνε άγκυρα, ξημέρωνε, το νησί αχνόφεγγε. Δε διέκρινα καλά τις γραμμές του τοπίου, μάλλον δεν τις αναγνώριζα, σαν πιο χτισμένη μου φαινόταν... ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Λεπτομέρειες βιβλίου

Το πλοίο έριχνε άγκυρα, ξημέρωνε, το νησί αχνόφεγγε. Δε διέκρινα καλά τις γραμμές του τοπίου, μάλλον δεν τις αναγνώριζα, σαν πιο χτισμένη μου φαινόταν η πόλη, πιο εκτεταμένος ο ιστός της. Ακόμα και το φόντο πίσω και πάνω από τα όριά της, τις μαλακές πλαγιές του Δίκαιου, περισσότερο τις μάντευα παρά τις έβλεπα. Οι μόνες πραγματικά γνώριμες ήταν οι επάλξεις του κάστρου των Ιπποτών κατά μήκος του βραχίονα του παλιού λιμανιού και που καταλήγουν στη σύγχρονη αποβάθρα, εδώ που αγκυροβολούσαμε. Άλλωστε εντυπωμένη σαφή εικόνα του νησιού από καράβι δεν είχα, μου άρκεσε μια γρήγορη ματιά κι έσκυψα να κατέβω τα σκαλιά για το αμπάρι, πίεζαν οι υπόλοιποι οδηγοί, έπρεπε να βιαστούμε να φέρουμε μπροστά τα αυτοκίνητά μας, - ο χρόνος που συνήθως μένει ανοιχτή η μπουκαπόρτα σε κάθε λιμάνι για την αποβίβαση επιβατών και οχημάτων είναι περιορισμένος. [...]

ISBN:
9789608372696
Εκδόσεις:
Συγγραφέας:
Μέγεθος: 
24x15
Σελίδες: 
136
Έτος: 
2014
Ο Αντώνης Νικολής γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα. Το 1979 αρχίζει τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, την οποία εγκαταλείπει τρία χρόνια αργότερα για την Κλασική Φιλολογία. Έχουν ανεβεί στη σκηνή τρία από τα θεατρικά έργα του: "Ο κύριος Εμμανουήλ και ο... Ροΐδης" (Πολιτιστική Ολυμπιάδα, θέατρο της Άνοιξης 2002, και σε περιοδεία το 2004) και "Το σπίτι φεύγει" (θέατρο Δημήτρης Χορν 2002-03), από τον Σταμάτη Φασουλή, και το 2009 από το θέατρο Στοά, με τον Θανάση Παπαγεωργίου και τη Λήδα Πρωτοψάλτη, το τελευταίο του έργο: "Λισαβόνα" (2007). Η νουβέλα "Το σκοτεινό νησί" (2008) είναι μεταγραφή του ομώνυμου θεατρικού του, του 2001, και η πρώτη έξοδός του στην πεζογραφία.

Το πλοίο έριχνε άγκυρα, ξημέρωνε, το νησί αχνόφεγγε. Δε διέκρινα καλά τις γραμμές του τοπίου, μάλλον δεν τις αναγνώριζα, σαν πιο χτισμένη μου φαινόταν η πόλη, πιο εκτεταμένος ο ιστός της. Ακόμα και το φόντο πίσω και πάνω από τα όριά της, τις μαλακές πλαγιές του Δίκαιου, περισσότερο τις μάντευα παρά τις έβλεπα. Οι μόνες πραγματικά γνώριμες ήταν οι επάλξεις του κάστρου των Ιπποτών κατά μήκος του βραχίονα του παλιού λιμανιού και που καταλήγουν στη σύγχρονη αποβάθρα, εδώ που αγκυροβολούσαμε. Άλλωστε εντυπωμένη σαφή εικόνα του νησιού από καράβι δεν είχα, μου άρκεσε μια γρήγορη ματιά κι έσκυψα να κατέβω τα σκαλιά για το αμπάρι, πίεζαν οι υπόλοιποι οδηγοί, έπρεπε να βιαστούμε να φέρουμε μπροστά τα αυτοκίνητά μας, - ο χρόνος που συνήθως μένει ανοιχτή η μπουκαπόρτα σε κάθε λιμάνι για την αποβίβαση επιβατών και οχημάτων είναι περιορισμένος. [...]