Μαύρη κιμωλία - Nakasbookhouse.gr Skip to main content
SKU:
9789600445305

Μαύρη κιμωλία

€8,51
€9,46
0
No votes yet
Ήχος τηλεφώνου από μακριά που όλο επλησίαζε. Ιδρώτας και μισάνοιχτο στόμα. Έβγαινα απ’ τον κόσμο τον μαγικό του ονείρου, ξυπνούσα σιγά σιγά πιο καθαρό... ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Αποστολή σε 48 ώρες

Λεπτομέρειες βιβλίου

Ήχος τηλεφώνου από μακριά που όλο επλησίαζε. Ιδρώτας και μισάνοιχτο στόμα. Έβγαινα απ’ τον κόσμο τον μαγικό του ονείρου, ξυπνούσα σιγά σιγά πιο καθαρός, πιο συμπληρωμένος. Δε θυμόμουν επακριβώς λεπτομέρειες, είχα όμως την αίσθηση, τη γεύση, αν μπορώ να πω, του ονείρου. Συμπλέγματα παραστάσεων, εικόνες που έφερναν ρεύματα από σκέψεις και συναισθήματα, ασυνάρτητες, αντιφατικές και σκόρπιες εικόνες που προσπαθούσα να βάλω σε τάξη.

Είχα βρεθεί στα χαλάσματα, ύστερα από τρομερή καταστροφή, βαθιά, κάτω από χώματα κι από πέτρες. Είχα συνέλθει όμως, με δυσκολία είχα συρθεί, είχα ανοίξει το δρόμο. Θυμόμουν τρένα και πρόσωπα, υπόγεια και σκοτεινούς διαδρόμους, μα τα κατάφερα στο τέλος, με τη βοήθεια του σκύλου, να αναδυθώ σε μια πραγματικότητα πιο πραγματική. Ήσουν μαζί μου κι εσύ, θυμόμουν την ένταση και την αγωνία που με έκανε δύο φορές να ξυπνήσω, το παραλήρημα, το ποδοβολητό του ονείρου.

ISBN:
9789600445305
Εκδόσεις:
Μέγεθος: 
21x14
Σελίδες: 
96
Έτος: 
2014
Ο Σωκράτης Κ. Παπαγεωργίου αποφοίτησε από το τμήμα Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ. "Το τέλος μιας αρχής: αναφορά στο Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου" (Οδός Πανός, 1999), είναι το πρώτο του λογοτεχνικό βιβλίο.

Ήχος τηλεφώνου από μακριά που όλο επλησίαζε. Ιδρώτας και μισάνοιχτο στόμα. Έβγαινα απ’ τον κόσμο τον μαγικό του ονείρου, ξυπνούσα σιγά σιγά πιο καθαρός, πιο συμπληρωμένος. Δε θυμόμουν επακριβώς λεπτομέρειες, είχα όμως την αίσθηση, τη γεύση, αν μπορώ να πω, του ονείρου. Συμπλέγματα παραστάσεων, εικόνες που έφερναν ρεύματα από σκέψεις και συναισθήματα, ασυνάρτητες, αντιφατικές και σκόρπιες εικόνες που προσπαθούσα να βάλω σε τάξη.

Είχα βρεθεί στα χαλάσματα, ύστερα από τρομερή καταστροφή, βαθιά, κάτω από χώματα κι από πέτρες. Είχα συνέλθει όμως, με δυσκολία είχα συρθεί, είχα ανοίξει το δρόμο. Θυμόμουν τρένα και πρόσωπα, υπόγεια και σκοτεινούς διαδρόμους, μα τα κατάφερα στο τέλος, με τη βοήθεια του σκύλου, να αναδυθώ σε μια πραγματικότητα πιο πραγματική. Ήσουν μαζί μου κι εσύ, θυμόμουν την ένταση και την αγωνία που με έκανε δύο φορές να ξυπνήσω, το παραλήρημα, το ποδοβολητό του ονείρου.