Ούτε μία αυτοκτονία της προκοπής

« Άνοιξε την μπαλκονόπορτα κι εισέπνευσε βαθιά.Χωρίς δεύτερη σκέψη πήρε φόρα και πήδηξε.Ωστόσο, το φόρεμα της πιάστηκε σ’ ένα από τα κλαριά της φλαμουριάς που συνόρευε με το μπαλκόνι.Κουνώντας πόδια-χέρια νευρικά και με δύναμη, προσπάθησε να ελευθερωθεί από το κλαδί, αλλά ήταν πια αργά.

Μαζεύτηκε κόσμος.Την έπιασε ταραχή, έτρεμε από τα νεύρα της που δεν τα είχε καταφέρει.«Τι στην ευχή; Ούτε μια αυτοκτονία της προκοπής δεν μπορώ να φέρω εις πέρας;», αναρωτήθηκε.»

Δεν έχεις μια δεύτερη ευκαιρία για να δημιουργήσεις, μια πρώτη εντύπωση.Με τη πρώτη της εμφάνιση στην λογοτεχνία, η Μελίνα Πετροπούλου επιλέγει τη μικρή φόρμα, τα short stories.Οι ιστορίες της είναι απλές αλλά ικανές να προβληματίσουν και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.Η θεματολογία της είναι νουάρ, μικρές καθημερινές αυτοκτονίες.Το ύφος της είναι σαρκαστικό, στα όρια της ειρωνείας.

Οι ήρωες της είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, της διπλανής πόρτας.Η ζωή τους υπήρξε μια πλάνη.Οι ελπίδες τους αποδείχθηκαν φρούδες.Όπως στον στίχο της Κική Δημουλά το πεπρωμένο τους μοιάζει με «μακρύ κουραστικό ταξίδι».Δεν γνωρίζουν εάν πάνε ή εάν έρχονται.Το βέβαιο είναι ότι η συγγραφέας έρχεται για να μείνει.