Ο έφηβος - Nakasbookhouse.gr Skip to main content
SKU:
9789605053918

Ο έφηβος

€28,80
€32,00
0
No votes yet

Το προτελευταίο μυθιστόρημα του Ντοστογέφσκι, άδικα παραγνωρισμένο, είναι η φωτισμένη εξομολόγηση ενός μοναχικού εφήβου. Ο αφηγητής και πρωταγωνιστ... ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Αποστολή σε 3-5 εργάσιμες μέρες

Λεπτομέρειες βιβλίου

Το προτελευταίο μυθιστόρημα του Ντοστογέφσκι, άδικα παραγνωρισμένο, είναι η φωτισμένη εξομολόγηση ενός μοναχικού εφήβου. Ο αφηγητής και πρωταγωνιστής Αρκάντι Ντολγκορούκι είναι ένας αφελής νεαρός, φιλόδοξος και πείσμων. Νόθος γιος ενός ξεπεσμένου γαιοκτήμονα και μιας δουλοπάροικης, που τον κακομεταχειρίστηκαν στο σχολείο ο δάσκαλος και οι συμμαθητές του, κλείνεται σε μια μεγαλομανή απομόνωση και βυθίζεται σε χαώδεις στοχασμούς, όπου ανακατεύονται το φάντασμα του πλουτισμού, η εμμονή με την αριστοκρατία και το μυστικιστικό ντελίριο.

Καίγεται από τον πόθο να αποκαλύψει τα σφάλματα του πατέρα του, που ελάχιστα τον γνωρίζει, αλλά και να κερδίσει την αγάπη του. Ταξιδεύει στην Αγία Πετρούπολη για να συναντήσει τη «συμπτωματική οικογένειά » του, που έχει κατακλύσει τα όνειρά του. Με μια αόριστη επιθυμία για επικοινωνία και επαφή, οπλισμένος με ένα μυστηριώδες γράμμα που πιστεύει ότι του δίνει δύναμη πάνω στους άλλους, έρχεται σε αντιπαράθεση με όλους και με όλα, χωρίς όμως τα αποτελέσματα που ονειρευόταν. Και όλα αυτά με φόντο τις ερωτικές ίντριγκες της πετρουπολίτικης κοινωνίας.

Το μυθιστόρημα διατρέχουν αναφορές σε επαναστατικά μοτίβα, στα οδοφράγματα του Παρισιού του 1848, στη Γαλλική Κομμούνα, στο φάσμα των Ρότσιλντ και του υπέρμετρου πλουτισμού, στους στοχαστές Ρουσσώ, Φουριέ, Γκέρτσεν, Μπακούνιν και Προυντόν, στους Ρώσους συγγραφείς με τους οποίους συνδιαλέγεται ο Ντοστογέφσκι –Πούσκιν, Γκόγκολ, Τουργκένιεφ, Τολστόι– αλλά και στον Μπαλζάκ.

Το αριστουργηματικό αυτό ηθογραφικό μυθιστόρημα, γεμάτο έξαρση και πάθος, συνδυάζει το τραγικό με το κωμικό. Συλλαμβάνει την πληθωρικότητα και τις απογοητεύσεις της εφηβείας, την ευδαιμονία και την κακοδαιμονία της, την αστάθεια και την εκρηκτικότητά της.

Ο "Έφηβος" γράφτηκε το 1875 και συναρμόζει τέλεια ανάμεσα στους "Δαιμονισμένους" και τους "Αδελφούς Καραμάζοφ". Δημοσιεύτηκε την ίδια χρονιά με την "Άννα Καρένινα" του Τολστόι.

Διαβάζοντας τον "Έφηβο", ο αναγνώστης προσλαμβάνει την αίσθηση κάποιου χάους και διαταραχής. ένας όρος έρχεται άμεσα στο μυαλό, η μεταμοντέρνα ευαισθησία, η αναπαράσταση του κόσμου ως χάους, αδειασμένου από αξίες και νόημα, ο «χάοσμος» (chaosmos) του Τζέημς Τζόυς. Μόνο στις αρχές του 20ου αιώνα ο Νικολάι Μπερντιάεφ δηλώνει ότι ο Έφηβος είναι ένα από τα λαμπρότερα μυθιστορήματα του Ντοστογέφσκι.

Ο Χέρμαν Έσσε γράφει ότι τον συνεπήρε η γενική ατμόσφαιρα που υπάρχει στο βιβλίο, μια ατμόσφαιρα όπου εκφράστηκαν οι έγνοιες και τα προβλήματα μιας ολόκληρης γενιάς, ενός κόσμου που βασανίστηκε από σκοτεινούς εφιάλτες στο μεταίχμιο της πραγματικότητας και του ονείρου.

Αντιστρέφοντας τον τίτλο του Τουργκένιεφ σε «Γιοι και πατέρες», ο Ντοστογέφσκι ομολογεί στο "Ημερολόγιο ενός συγγραφέα" ότι ο "Έφηβος" ήταν μια πρώτη δοκιμή της δικής του ιδέας για τους "Πατέρες και γιους". Βεβαίως μπορεί να ανιχνεύσει κανείς δείγματα στους "Δαιμονισμένους" και στο ίδιο το "Έγκλημα και τιμωρία", αλλά όπως φαίνεται ο "Έφηβος" είναι το μυθιστόρημα- κλειδί γι’ αυτό το θέμα, όχι όπως στον Τουργκένιεφ αλλά αντεστραμμένο. Στους "Πατέρες και γιους" το πρόβλημα των γενεών δείχνεται μέσα από τα μάτια ενός αντικειμενικού συγγραφέα, ενώ στον Ντοστογέφσκι είναι κάπως διαφορετικό : Παρακολουθεί κανείς το πρόβλημα από μέσα. Σε όλο το μυθιστόρημα ο γιος μελετάει τον πατέρα, προσπαθεί να καταλάβει τον πατέρα.

ISBN:
9789605053918
Εκδόσεις:
Συγγραφέας:
Σελίδες: 
800
Έτος: 
2022
Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου του 1821 στη Μόσχα. Ο πατέρας του, Μιχαήλ Αντρέγεβιτς, ήταν στρατιωτικός γιατρός, Το 1838 γίνεται δεκτός στη Στρατιωτική Ακαδημία Μηχανικών της Πετρούπολης, στην οποία έδωσε εξετάσεις διότι αυτό απαιτούσε ο πατέρας του, και χωρίζεται από τον αδελφό του. Ο Μιχαήλ Αντρέγεβιτς δολοφονείται το 1839 στο κτήμα της οικογένειας, στην επαρχία της Τούλα. Η δολοφονία του πατέρα Ντοστογέφσκι συνταράσσει τον Φιοντόρ. Υπηρέτησε στο στρατό για ένα μικρό χρονικό διάστημα αλλά τον εγκατέλειψε γρήγορα για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Μελέτησε την κοινωνία και τον κόσμο όχι θεωρητικά αλλά στην πράξη. Θέμα των έργων του, η ίδια η ζωή. Είδε από κοντά τις υποβαθμισμένες συνοικίες, γνώρισε τη φτώχεια, τον πόνο, την εξαθλίωση των ταπεινών ανθρώπων και στη συνέχεια μετέφερε τις εικόνες αυτές στα μυθιστορήματα του. Ασχολήθηκε με τον άνθρωπο και την κοινωνία και υπήρξε αγωνιστής και επαναστάτης. Εναντιώθηκε στην πολιτική του Τσάρου Νικολάου του Α΄. Αυτή του η στάση είχε αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για συνωμοσία και να καταδικαστεί σε τετραετή φυλάκιση. Τα χρόνια του εγκλεισμού του στις φυλακές του Όμσκ υπέφερε τρομερά βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Το 1857 νυμφεύεται τη Μαρία Ντμιτρίεβνα Ισάεβα, και το 1859, μαζί με τη σύζυγό του, λαμβάνουν την άδεια που τους επιτρέπει να εγκατασταθούν στην Ευρωπαϊκή Ρωσία. Το 1859 εκδίδει στην Πετρούπολη μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία ,όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία με αποτέλεσμα ο Ντοστογιέφσκι να βρεθεί καταχρεωμένος. Ο μόνος τρόπος για να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Άρχισε λοιπόν να γράφει συνέχεια και ακούραστα με αποτέλεσμα να καταφέρει να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του σχετικά άνετα. Σ’ αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: "Ο παίχτης", "Οι αδερφοί Καραμαζώφ", "Έγκλημα και Τιμωρία", "Ο Ηλίθιος", "Οι δαιμονισμένοι". Όταν κατάφερε πλέον να ανασάνει από το βάρος των χρεών ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού "Πολίτης" και λίγα χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό, "Το Ημερολόγιο ενός συγγραφέα", που σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδοτικές εμπειρίες σημείωσε τεράστια επιτυχία. Στις 9 Φεβρουαρίου του 1881, ο Φιοντόρ Μιχαΐλοβιτς Ντοστογέφσκι υπέκυπτε σε αγνώστου αιτίας πνευμονική αιμορραγία. Ετάφη στο κοιμητήριο της μονής Αλεξάντερ Νιέφσκι, στην Πετρούπολη. Άλλα έργα του είναι τα μυθιστορήματα: "Ο φτωχόκοσμος", "Λευκές νύχτες", "Ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι", "Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων", "Το υπόγειο". Υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Επιστημών και η προσφορά του στην παγκόσμια λογοτεχνία είναι διεθνώς αναγνωρισμένη. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους μυθιστοριογράφους όλων των εποχών και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.

Το προτελευταίο μυθιστόρημα του Ντοστογέφσκι, άδικα παραγνωρισμένο, είναι η φωτισμένη εξομολόγηση ενός μοναχικού εφήβου. Ο αφηγητής και πρωταγωνιστής Αρκάντι Ντολγκορούκι είναι ένας αφελής νεαρός, φιλόδοξος και πείσμων. Νόθος γιος ενός ξεπεσμένου γαιοκτήμονα και μιας δουλοπάροικης, που τον κακομεταχειρίστηκαν στο σχολείο ο δάσκαλος και οι συμμαθητές του, κλείνεται σε μια μεγαλομανή απομόνωση και βυθίζεται σε χαώδεις στοχασμούς, όπου ανακατεύονται το φάντασμα του πλουτισμού, η εμμονή με την αριστοκρατία και το μυστικιστικό ντελίριο.

Καίγεται από τον πόθο να αποκαλύψει τα σφάλματα του πατέρα του, που ελάχιστα τον γνωρίζει, αλλά και να κερδίσει την αγάπη του. Ταξιδεύει στην Αγία Πετρούπολη για να συναντήσει τη «συμπτωματική οικογένειά » του, που έχει κατακλύσει τα όνειρά του. Με μια αόριστη επιθυμία για επικοινωνία και επαφή, οπλισμένος με ένα μυστηριώδες γράμμα που πιστεύει ότι του δίνει δύναμη πάνω στους άλλους, έρχεται σε αντιπαράθεση με όλους και με όλα, χωρίς όμως τα αποτελέσματα που ονειρευόταν. Και όλα αυτά με φόντο τις ερωτικές ίντριγκες της πετρουπολίτικης κοινωνίας.

Το μυθιστόρημα διατρέχουν αναφορές σε επαναστατικά μοτίβα, στα οδοφράγματα του Παρισιού του 1848, στη Γαλλική Κομμούνα, στο φάσμα των Ρότσιλντ και του υπέρμετρου πλουτισμού, στους στοχαστές Ρουσσώ, Φουριέ, Γκέρτσεν, Μπακούνιν και Προυντόν, στους Ρώσους συγγραφείς με τους οποίους συνδιαλέγεται ο Ντοστογέφσκι –Πούσκιν, Γκόγκολ, Τουργκένιεφ, Τολστόι– αλλά και στον Μπαλζάκ.

Το αριστουργηματικό αυτό ηθογραφικό μυθιστόρημα, γεμάτο έξαρση και πάθος, συνδυάζει το τραγικό με το κωμικό. Συλλαμβάνει την πληθωρικότητα και τις απογοητεύσεις της εφηβείας, την ευδαιμονία και την κακοδαιμονία της, την αστάθεια και την εκρηκτικότητά της.

Ο "Έφηβος" γράφτηκε το 1875 και συναρμόζει τέλεια ανάμεσα στους "Δαιμονισμένους" και τους "Αδελφούς Καραμάζοφ". Δημοσιεύτηκε την ίδια χρονιά με την "Άννα Καρένινα" του Τολστόι.

Διαβάζοντας τον "Έφηβο", ο αναγνώστης προσλαμβάνει την αίσθηση κάποιου χάους και διαταραχής. ένας όρος έρχεται άμεσα στο μυαλό, η μεταμοντέρνα ευαισθησία, η αναπαράσταση του κόσμου ως χάους, αδειασμένου από αξίες και νόημα, ο «χάοσμος» (chaosmos) του Τζέημς Τζόυς. Μόνο στις αρχές του 20ου αιώνα ο Νικολάι Μπερντιάεφ δηλώνει ότι ο Έφηβος είναι ένα από τα λαμπρότερα μυθιστορήματα του Ντοστογέφσκι.

Ο Χέρμαν Έσσε γράφει ότι τον συνεπήρε η γενική ατμόσφαιρα που υπάρχει στο βιβλίο, μια ατμόσφαιρα όπου εκφράστηκαν οι έγνοιες και τα προβλήματα μιας ολόκληρης γενιάς, ενός κόσμου που βασανίστηκε από σκοτεινούς εφιάλτες στο μεταίχμιο της πραγματικότητας και του ονείρου.

Αντιστρέφοντας τον τίτλο του Τουργκένιεφ σε «Γιοι και πατέρες», ο Ντοστογέφσκι ομολογεί στο "Ημερολόγιο ενός συγγραφέα" ότι ο "Έφηβος" ήταν μια πρώτη δοκιμή της δικής του ιδέας για τους "Πατέρες και γιους". Βεβαίως μπορεί να ανιχνεύσει κανείς δείγματα στους "Δαιμονισμένους" και στο ίδιο το "Έγκλημα και τιμωρία", αλλά όπως φαίνεται ο "Έφηβος" είναι το μυθιστόρημα- κλειδί γι’ αυτό το θέμα, όχι όπως στον Τουργκένιεφ αλλά αντεστραμμένο. Στους "Πατέρες και γιους" το πρόβλημα των γενεών δείχνεται μέσα από τα μάτια ενός αντικειμενικού συγγραφέα, ενώ στον Ντοστογέφσκι είναι κάπως διαφορετικό : Παρακολουθεί κανείς το πρόβλημα από μέσα. Σε όλο το μυθιστόρημα ο γιος μελετάει τον πατέρα, προσπαθεί να καταλάβει τον πατέρα.