Το Σύνταγμα της Ευρώπης αντιμέτωπο με την εθνική και λαϊκή κυριαρχία - Nakasbookhouse.gr Skip to main content
SKU:
9789600217407

Το Σύνταγμα της Ευρώπης αντιμέτωπο με την εθνική και λαϊκή κυριαρχία

€7,77
€8,63
0
No votes yet
Με το σχεδιαζόμενο "Σύνταγμα της Ευρώπης" όχι μόνον δεν οργανώνεται μια αυτοδύναμη και ενοποιημένη πολιτική εξουσία ή πολιτική κυριαρχία στην Ευρωπαϊκ... ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Λεπτομέρειες βιβλίου

Με το σχεδιαζόμενο "Σύνταγμα της Ευρώπης" όχι μόνον δεν οργανώνεται μια αυτοδύναμη και ενοποιημένη πολιτική εξουσία ή πολιτική κυριαρχία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ούτε προβλέπονται διαδικασίες για τη συγκρότηση μιας δημόσιας, ευρωπαϊκής πολιτικής σφαίρας ή ενός ευρωπαϊκού Δήμου που θα αποτελεί την πηγή της εξουσίας ή το ύπατο νομιμοποιητικό θεμέλιο όλων των εξουσιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιβεβαιώνεται απλώς μια διεθνής συμφωνία συνένωσης κυρίαρχων κρατών που δεν είναι η ίδια κυρίαρχη.
Η χρήση του όρου "Σύνταγμα" στην προκειμένη περίπτωση είναι και παραπλανητική, διότι δημιουργεί μεταξύ των άλλων την απατηλή εντύπωση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μετεξελίσσεται, τάχα, από "Ένωση κρατών" σε "Ένωση Λαών", ενώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: "κύριοι" της ευρωπαϊκής ενοποίησης παραμένουν τα κράτη με τις κυβερνήσεις τους και η μέθοδος διακυβέρνησης μέσω των Συμβουλίων των Υπουργών, του νεότευκτου θεσμού του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των διακυβερνητικών διασκέψεων συνταγματοποιείται και διαιωνίζεται.
Για να ενωθούν πολιτικά οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν ανάγκη από ένα ψευδοσύνταγμα αλλά από ένα πραγματικό Σύνταγμα, που θα κατοχυρώνει, πραγματικά, τα κυριαρχικά τους δικαιώματα, θα σέβεται και δεν θα υπονομεύει την συνταγματική τους αυτονομία, την πολιτική και πολιτιστική τους ταυτότητα και κυρίως θα εγγυάται σε μια αδιάσπαστη ενότητα τα ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα όλων όσων θέλουν και νομιμοποιούνται να φέρουν την ιδιότητα του ευρωπαίου πολίτη, εφ' όσον συμμερίζονται τους συνταγματικούς όρους μιας κοινής πολιτικής διαβίωσης.

ISBN:
9789600217407
Εκδόσεις:
Μέγεθος: 
21x14
Σελίδες: 
129
Έτος: 
2004
Ο Αντώνης Μανιτάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1944, όπου μεγάλωσε και σπούδασε νομικά. Διδάκτωρ νομικής του Ελεύθερου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών, εξελέγη, το 1982, καθηγητής στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (διαδεχόμενος τον Αριστόβουλο Μάνεση), όπου δίδαξε, έκτοτε, τα μαθήματα του Συνταγματικού Δικαίου, της Πολιτειολογίας, των Συνταγματικών Ελευθεριών και του Δικαστικού Ελέγχου της Συνταγματικότητας των νόμων, σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο, ως τη συνταξιοδότησή του, τον Σεπτέμβριο του 2011. Δίδαξε, επίσης, ως επισκέπτης καθηγητής στα Πανεπιστήμια του Μονπελιέ (1987), του Παρισιού Χ (1989), της Ρώμης (1994), της Ναντ (2002) και εργάστηκε ως επισκέπτης ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον στις ΗΠΑ (1998-99). Επίσης, δίδαξε από το 2004 έως το 2010 στα θερινά σεμινάρια της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου των Μονπελιέ, θέματα Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου. Έχει ασκήσει καθήκοντα αναπληρωτή Προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (1997-1999) και συμμετέχει ενεργά στις δραστηριότητες του Ευρπωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ. Είναι ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Πολιτών Θεσσαλονίκης για το Περιβάλλον και τον Πολιτισμό, πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και πρόεδρος του Ομίλου Συνταγματολόγων "Αριστόβουλος Μάνεσης". To 2007 τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας που απονέμεται στη μνήμη των καθηγητών Ξανθόπουλου και Πνευματικού, υπό την αιγίδα του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Στις 17 Μαΐου 2012 διορίστηκε υπηρεσιακός Yπουργός Eσωτερικών στην κυβέρνηση Παναγιώτη Πικραμμένου, που ανέλαβε τη διεξαγωγή των γενικών εκλογών. Τον Ιούνιο του 2012, μετά από πρόταση του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ), συμμετείχε στην κυβέρνηση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ως Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης. Άσκησε τα καθήκοντά του έως την αποχώρηση της Δημοκρατικής Αριστεράς από την τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας, τον Ιούνιο του 2013.

Με το σχεδιαζόμενο "Σύνταγμα της Ευρώπης" όχι μόνον δεν οργανώνεται μια αυτοδύναμη και ενοποιημένη πολιτική εξουσία ή πολιτική κυριαρχία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ούτε προβλέπονται διαδικασίες για τη συγκρότηση μιας δημόσιας, ευρωπαϊκής πολιτικής σφαίρας ή ενός ευρωπαϊκού Δήμου που θα αποτελεί την πηγή της εξουσίας ή το ύπατο νομιμοποιητικό θεμέλιο όλων των εξουσιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιβεβαιώνεται απλώς μια διεθνής συμφωνία συνένωσης κυρίαρχων κρατών που δεν είναι η ίδια κυρίαρχη.
Η χρήση του όρου "Σύνταγμα" στην προκειμένη περίπτωση είναι και παραπλανητική, διότι δημιουργεί μεταξύ των άλλων την απατηλή εντύπωση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μετεξελίσσεται, τάχα, από "Ένωση κρατών" σε "Ένωση Λαών", ενώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: "κύριοι" της ευρωπαϊκής ενοποίησης παραμένουν τα κράτη με τις κυβερνήσεις τους και η μέθοδος διακυβέρνησης μέσω των Συμβουλίων των Υπουργών, του νεότευκτου θεσμού του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των διακυβερνητικών διασκέψεων συνταγματοποιείται και διαιωνίζεται.
Για να ενωθούν πολιτικά οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν ανάγκη από ένα ψευδοσύνταγμα αλλά από ένα πραγματικό Σύνταγμα, που θα κατοχυρώνει, πραγματικά, τα κυριαρχικά τους δικαιώματα, θα σέβεται και δεν θα υπονομεύει την συνταγματική τους αυτονομία, την πολιτική και πολιτιστική τους ταυτότητα και κυρίως θα εγγυάται σε μια αδιάσπαστη ενότητα τα ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα όλων όσων θέλουν και νομιμοποιούνται να φέρουν την ιδιότητα του ευρωπαίου πολίτη, εφ' όσον συμμερίζονται τους συνταγματικούς όρους μιας κοινής πολιτικής διαβίωσης.