Περιβάλλον και συνείδηση στην αρχαία Ελλάδα

Το βιβλίο αυτό, προϊόν διεπιστημονικής έρευνας, πραγματεύεται την σχέση που είχαν διαφορφώσει οι αρχαίοι Έλληνες ανάμεσα στην μέριμνα του περιβάλλοντος και την εγρήγορση της συνείδησης. Διατυπώνεται η άποψη ότι μέσα από τον μύθο, ο προβληματισμός των Ελλήνων για την σχέση περιβάλλοντος - συνείδησης χρωματίζει όχι μόνο τη θρησκεία, αλλά και την ίδια την φιλοσοφία. Βασικά χαρακτηριστικά της ελληνικής σκέψης όπως η αυτογνωσία, η ύβρις και η αρμονία οφείλονται στην μετουσιωθείσα μνήμη της οικολογικής κρίσης της δεύτερης χιλιετίας π.Χ.
Μέσω της οικολογικής καταστροφής του δωδέκατου αιώνα και των προεκτάσεων της στη συνείδηση, ο αρχαίος κόσμος στέλνει ένα μήνυμα: Η καταστροφή του περιβάλλοντος ξεκινά από τον νου. Όσο περισσότερο κατακερματίζουμε την πραγματικότητα χωρίς να το συνειδητοποιούμε, τόσο περισσότερο περιορίζουμε τις δυνατότητες χειρισμού της, έξω από τον νου.