Σπάζοντας τη σιωπή ενός ταμπού - Nakasbookhouse.gr Skip to main content

Λεπτομέρειες βιβλίου

Η συγγραφέας με την μαρτυρία της στο βιβλίο αυτό επιχειρεί, με αφετηρία τα προσωπικά της βιώματα, να μιλήσει ανοιχτά και αληθινά για ένα ταμπού, αυτό της ψυχικής νόσου, για το οποίο από παλιά αλλά και στις μέρες μας οι άνθρωποι που πάσχουν ή οι οικείοι τους σωπαίνουν, φοβούμενοι τον κοινωνικό στιγματισμό που καραδοκεί και απειλεί... με απομόνωση στην καλύτερη περίπτωση.
Τολμά να χαρακτηρίσει τους νοσούντες "ευλογημένους", αφού δέχονται να σηκώσουν το δυσβάσταχτο φορτίο του άγχους, της φοβίας, της κατάθλιψης, της παραίσθησης, ενώ δε διστάζει να μοιραστεί με τους αναγνώστες προσωπικά της "εργαλεία" με τα οποία πάταξε τη μανιοκατάθλιψη, την ενοχή, το φόβο, με αποτέλεσμα να είναι εδώ και πολλά χρόνια ελεύθερη από κάθε εφιάλτη.
Απευθυνόμενη όχι μόνο στους ασθενείς αλλά και στους θεραπευτές τους, επισημαίνει στους τελευταίους την αναγκαιότητα της αγάπης και της συμπόνιας που πρέπει να δείξουν και που είναι η πανάκεια όλων των νοσημάτων.

ISBN:
9789608294455
Εκδόσεις:
Συγγραφέας:
Μέγεθος: 
21x14
Σελίδες: 
128
Έτος: 
2009
Η Έφη Δρακοπούλου γεννήθηκε το 1953 στην Πάτρα, απ' όπου κρατάει ελάχιστες μνήμες, αφού μετώκησε στην Αθήνα σε παιδική ηλικία όπου ζει μέχρι σήμερα. Από νεαρή ηλικία καταπιάστηκε με τη γαλλική γλώσσα και τελείωσε το Μεταφραστικό Τμήμα του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Αθήνα το 1977. Δίδαξε τη γαλλική γλώσσα σε ανηλίκους και ενηλίκους κυρίως στα νεανικά της χρόνια. Από το 1980 εργάζεται σε Δημόσια Υπηρεσία. Μελέτησε με πάθος και συνέπεια Αστρολογία και Μεταφυσική, πνευματικούς τομείς στους οποίους επιδίδεται χωρίς αναστολές, αντλώντας από αυτούς την προσωπική της ισορροπία και λύτρωση.

Η συγγραφέας με την μαρτυρία της στο βιβλίο αυτό επιχειρεί, με αφετηρία τα προσωπικά της βιώματα, να μιλήσει ανοιχτά και αληθινά για ένα ταμπού, αυτό της ψυχικής νόσου, για το οποίο από παλιά αλλά και στις μέρες μας οι άνθρωποι που πάσχουν ή οι οικείοι τους σωπαίνουν, φοβούμενοι τον κοινωνικό στιγματισμό που καραδοκεί και απειλεί... με απομόνωση στην καλύτερη περίπτωση.
Τολμά να χαρακτηρίσει τους νοσούντες "ευλογημένους", αφού δέχονται να σηκώσουν το δυσβάσταχτο φορτίο του άγχους, της φοβίας, της κατάθλιψης, της παραίσθησης, ενώ δε διστάζει να μοιραστεί με τους αναγνώστες προσωπικά της "εργαλεία" με τα οποία πάταξε τη μανιοκατάθλιψη, την ενοχή, το φόβο, με αποτέλεσμα να είναι εδώ και πολλά χρόνια ελεύθερη από κάθε εφιάλτη.
Απευθυνόμενη όχι μόνο στους ασθενείς αλλά και στους θεραπευτές τους, επισημαίνει στους τελευταίους την αναγκαιότητα της αγάπης και της συμπόνιας που πρέπει να δείξουν και που είναι η πανάκεια όλων των νοσημάτων.