Το Βιβλίο της Ημέρας: Πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά;, από τη Σοφία Πολίτου-Βερβέρη
Ο εορταστικός Δεκέμβριος είναι ένας από τους καλύτερους μήνες του βιβλίου. Λίγο η εορταστική ατμόσφαιρα που έχει, λίγο ο καιρός που μας κρατάει κοντά στη βιβλιοθήκη μας, λίγο οι μέρες των διακοπών που μας δίνουν περισσότερο χρόνο για να διαβάσουμε, όλα οδηγούν στο πλησιέστερο ράφι με βιβλία.
Οι {σελίδες} για βιβλιόφιλους, μέχρι τα Χριστούγεννα, φιλοξενούν κάθε μέρα μία βιβλιοπρόταση από αγαπημένους φίλους και συνεργάτες, συγγραφείς και ανθρώπους που κινούνται στον χώρο του βιβλίου, για να διαβάσετε, να κάνετε δώρο και να προτείνετε στους δικούς σας.
Από Το καπλάνι της βιτρίνας της νέας και δυναμικής Άλκης Ζέη έως τις μέρες μας, που η γιαγιά -και ακόμα δυναμική- Άλκη Ζέη επικοινωνεί μαζί μας μέσα από τα βιβλία της - γράφοντας μάλιστα σε ηλεκτρονικό υπολογιστή- έχουν περάσει δεκαετίες. Χρόνια γεμάτα ανησυχίες, έντονα κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα, χαρές και λύπες. Η Άλκη Ζέη έχει το χάρισμα να παρουσιάζει την προσωπική και οικογενειακή της πορεία μέσα από τα πολιτικά και ιστορικά γεγονότα της σύγχρονης Ελλάδας, και το αντίστροφο. Παράλληλα όμως μας γεμίζει όμορφες και συγκινητικές εικόνες μιας παιδικότητας, μιας αθωότητας, μιας καθαρότητας ως προς τη θέαση κάθε συμβάντος, κάθε εποχής. Τα παιδιά, παντού τα παιδιά, και αυτοί οι μεγάλοι που μπερδεύονται στον ρόλο τους ή πάλι στέκονται γλυκείς δάσκαλοι στης ζωής το διάβα.
Βιβλίο: Πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά;
Συγγραφέας: Άλκη Ζέη
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Από το βιβλίο:
– Σου έφερα την εφημερίδα.
Ανοίγω τα μάτια. Με πήρε, φαίνεται, ο ύπνος κάτω από τη γλυσίνα.
Από πάνω μου στέκει ένα ψηλό πανέμορφο παλικάρι. Έχει ένα μικρό μούσι και πράσινα μάτια. Μοιάζει σαν να βγήκε από μυθιστόρημα του Σταντάλ. Είναι ο εγγονός μου ο Αντουάν. Πότε μεγάλωσε τόσο;
– Απόψε έχει πανσέληνο, λέει.
Κοιτάζω την εφημερίδα. Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017. Τρομάζω.
Πώς έφτασα ως εδώ. Είχα υποσχεθεί στα παιδιά δεκατρία χρόνια. Αν και μου φαινότανε πάρα πολλά... τότε. Ποιος μου χάρισε γενναιόδωρα άλλα τέσσερα κι ίσως απομένουν και κάποια ρέστα ακόμα;
Κοιτάζω γύρω. Στην άλλη άκρη, κάτω από τη γλυσίνα που ξαναζωντάνεψε όλα αυτά τα χρόνια, στην αυλή του σπιτιού μας στις Μηλιές στο Πήλιο, ένα όμορφο κορίτσι με ξανθά σγουρά μαλλιά και πράσινα μάτια γράφει στον υπολογιστή. Τα λεπτά δάχτυλά της πετάνε σαν φτερά πεταλούδας. Πού εγώ – χτυπώ αργά αργά κάθε γράμμα και πολλές φορές το διπλανό απ’ αυτό που πρέπει. Είναι η εγγονή μου, η Άννα.
Τώρα πια τα εγγόνια μου είναι μεγάλα. Δεν ρωτάνε «πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά;». Μόνο κάνουν σχέδια τι θα κάνουμε του χρόνου στην πανσέληνο.
Αν μου φαινότανε πολλά τα δεκατρία χρόνια, ο ένας χρόνος μοιάζει ακόμα πιο μακρινός.
Δεν λέω τίποτα, τους αγκαλιάζω και τους δυο και χαίρομαι τη στιγμή. Αποδώ και μπρος οι στιγμές μετράνε.
Βιογραφικό
Η Σοφία Πολίτου-Βερβέρη γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στον Πειραιά, ζει στη Ραφήνα. Σπούδασε μουσική και άλλα. Εργάζεται στον χώρο του βιβλίου. Είναι παντρεμένη κι έχει δύο παιδιά. Κειμενογραφεί και με το ψευδώνυμο S.Equinoux.
Έργα: 2017: Φολίδες, manifesto. 2014: L’ acqua e la terra, Εκδόσεις Σαΐτα, Mirsini e il melograno benedetto, Εκδόσεις Σαΐτα, Myrsini and the Blessed Pomegranate Tree, Εκδόσεις Σαΐτα, Water and soil, Εκδόσεις Σαΐτα. 2013: Η Μυρσίνη και η ροδιά η ευλογημένη, Εκδόσεις Σαΐτα, Το νερό και το χώμα, Εκδόσεις Σαΐτα. Συμμετοχή σε συλλογικά έργα: 2010, Της ζωής τα παραμύθια, Εμπειρία Εκδοτική.