Τζέφρυ Ευγενίδης , Αυτόχειρες παρθένοι, εκδόσεις Πατάκη
Μετάφραση: Άννα Παπασταύρου
Σ’ ένα ήσυχο προάστιο του Ντιτρόιτ, οι πέντε αδελφές Λίσμπον, ωραίες, εκκεντρικές, αυτοκτονούν η μία μετά την άλλη μέσα σε διάστημα ενός χρόνου. Τα αγόρια της γειτονιάς τις παρακολουθούν από μακριά, αποσβολωμένα, και συναρμολογούν σιγά σιγά το μυστήριο της μοιραίας μελαγχολίας της οικογένειας. Σε αυτό το υπνωτιστικό και αλησμόνητο μυθιστόρημα εφηβικών ερώτων, αγωνίας και θανάτου, ο Τζέφρυ Ευγενίδης ανατέμνει τις συγκινήσεις της νεότητας με εφιαλτική ευαισθησία και σκοτεινό χιούμορ και δημιουργεί μια ιστορία ενηλικίωσης που δε μοιάζει με καμία άλλη. Μεταφερμένες στη μεγάλη οθόνη από τη Σοφία Κόππολα, σε μια ταινία την οποία επαίνεσαν όλοι οι κριτικοί, οι Αυτόχειρες παρθένοι, που πρωτοκυκλοφόρησαν το 1993, είναι ένα σύγχρονο αριστούργημα, ένα λυρικό και άχρονο παραμύθι έρωτα, σεξ και αυτοκτονίας, που μεταμορφώνει και μυθοποιεί τη μεσοαστική ζωή της Αμερικής των προαστίων.
Συγγραφέας
Ο Τζέφρυ Ευγενίδης γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ των ΗΠΑ και σπούδασε στα πανεπιστήμια Μπράουν και Στάνφορντ. Το πρώτο του μυθιστόρημα, Aυτόχειρες παρθένοι (Εκδόσεις Πατάκη, 2020), κυκλοφόρησε το 1993, μεταφράστηκε με μεγάλη επιτυχία σε πολλές γλώσσες και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία της Σοφίας Κόππολα. Το Middlesex (2002), το δεύτερο μυθιστόρημά του, του χάρισε ακόμη μεγαλύτερη διεθνή επιτυχία: απέσπασε το βραβείο Πούλιτζερ και το γερμανικό Welt Literaturpreis το 2003, ενώ ήταν υποψήφιο για το βραβείο του National Book Critics Circle, το λογοτεχνικό βραβείο του International IMPAC Dublin και το Prix Médicis της Γαλλίας. Ακολούθησε, εννιά χρόνια μετά, το επίσης βραβευμένο και πολυμεταφρασμένο Σενάριο γάμου (Εκδόσεις Πατάκη, 2012) και το 2017 τα Δελτία παραπόνων (Εκδόσεις Πατάκη, 2018).
Τύπος
«Συγκλονιστικό… Με τη σαγηνευτική του πρόζα, με τον τρόπο που μαγεύεται από την εφηβική τραγωδία και την αγωνία του για τις αναμνήσεις, τις επιθυμίες και τις απώλειες. Οι Αυτόχειρες παρθένοι διεισδύουν στο μυαλό μας σαν μια μικρή αλλά παντοδύναμη όπερα με την απροσδόκητη μορφή μυθιστορήματος». The New York Times
«Ο Ευγενίδης υφαίνει κάτι μαγικό… Στα περισσότερα μυθιστορήματα ενηλικίωσης, μια λεπτή μαύρη γραμμή διαχωρίζει την ένταση από την κοινοτοπία, όμως ο ιδιαίτερος λυρισμός των Αυτοχείρων παρθένων περνάει με υποδόριο, μαύρο χιούμορ που καταργεί τον συναισθηματισμό και τη γλώσσα της κοινωνιολογίας… όλες οι κωμικοτραγικές αναθυμιάσεις της ενηλικίωσης συγκεντρωμένες και εξαγνισμένες μέσα σ’ ένα μικρό, μεθυστικό βιβλίο». Esquire
«Συναρπαστικό… Φέρνει στον νου με τρόπο αλλόκοτο την ειρωνική φωνή της εφηβείας, αναμειγνύοντάς τη με την περιέργεια, τη λαγνεία, την τρυφερότητα, τη νοσηρότητα, τον κυνισμό και την αφέλεια που συνοδεύει τα αλλόκοτα γεγονότα». The Wall Street Journal