Μικρές Ιστορίες | Τζωρτζίνα Κώνστα | Δεριγνύ και Γεμιστών γωνία
Ιούλιος μήνας, το καταμεσήμερο. Είμαι μπλοκαρισμένη στους δρόμους της Αθήνας. Η ζέστη με παραλύει, ενώ ο ήλιος καίει τους ώμους μου. Βρίσκομαι με τη μηχανή μου στην οδό Δεριγνύ ανάμεσα σε αυτοκίνητα που οι εξατμίσεις τους με τον καυτό τους αέρα με κάνουν να δακρύζω την ώρα περιμένω ν΄ ανάψει το φανάρι για να εξαφανιστώ.
Κίνηση, κορναρίσματα, φασαρία, άνθρωποι που τρέχουν να προλάβουν κάτι, ώσπου μια εκπληκτική μυρωδιά έρχεται να προλάβει εμένα. Με αρπάζει και με μεταφέρει αλλού. Ξαφνικά χάνομαι. Η μυρωδιά ενός αγαπημένου φαγητού με ταξιδεύει. Από κάποιο σπίτι βγήκε βόλτα η μυρωδιά των γεμιστών! Ναι! Των γεμιστών, αυτού του πολύχρωμου καλοκαιρινού φαγητού. Με μιας, βρίσκομαι στη θάλασσα με τη μητέρα μου, τις αδελφές μου και τους φίλους μας να παίζουμε και να γελάμε.
Αχ! Να! Τα υπέροχα καλοκαίρια της ζωής μας. Φοράμε τα αγαπημένα μας μαγιό, πορτοκαλί με κίτρινα λουλούδια, πράσινο με μοβ ψαράκια, τιρκουάζ με κρίκους! Ανεμελιά, ξεγνοιασιά, αθωότητα. Κολυμπώ και δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου από την αλμύρα της θάλασσας. Όλοι μαζί κάνουμε μακροβούτια και βγαίνουμε κρατώντας στα χέρια μας κοχύλια και αστερίες. Και άμμο! « Έπιασα άμμο, νίκησα!» φωνάζει χαρούμενη η μία μου αδελφή. «Κι εγώ, είναι τέλεια!» φωνάζει και η άλλη. «Εγώ έπιασα έναν κοκοβιό!» λέω γελώντας θριαμβευτικά. Η μαμά μάς κάνει νόημα να βγούμε κι εμείς με μια φωνή της απαντάμε όπως πάντα: «Αχ! Ας μείνουμε λίγο ακόμα! Μόνο για σήμερα!»
Χαιρόμαστε την κάθε στιγμή σα να μην υπάρχει άλλη! Οι φίλοι μας, τα παιχνιδιάρικα κύματα, η καταγάλανη θάλασσα, ο ήλιος που μας αγκαλιάζει, το αεράκι που μας χαϊδεύει… όλα δικά μας! Πώς να τα αποχωριστούμε; Γίνεται;
Οι ώρες περνούν σα νερό…. Επιστρέφουμε στο σπίτι, κάνουμε ένα δροσερό μπάνιο, χτενίζουμε τα μακριά μαλλιά μας, φοράμε κατάλευκα ρούχα που μοσχομυρίζουν και καθόμαστε στη βεράντα. Το τραπέζι είναι ήδη ωραία στρωμένο, δεν λείπει τίποτα και η μυρωδιά των λαχταριστών γεμιστών από τα χεράκια της μαμάς μας τρυπάει τη μύτη και μας γαργαλάει. Τα απολαμβάνουμε σα να είναι η πρώτη φορά. Γεύσεις και μυρωδιές μοναδικές και για μουσική, μα τι άλλο; Ο ήχος των τζιτζικιών και ο γλυκός εκείνος ήχος του αέρα από τους πανύψηλους ευκάλυπτους. Λίγο αργότερα στο δωμάτιό μας το φως που μπαίνει κάνει παιχνίδια σε αργή κίνηση, οι γρίλιες στον τοίχο φτιάχνουν σκιές και σχέδια σαν μικρά κινηματογραφικά καρέ… Μαγεία.
Το φανάρι γίνεται πράσινο, οι ήχοι και η φασαρία της πόλης επιστρέφουν, ενώ οι όμορφες εικόνες σκορπίζονται στον αέρα και χορεύουν μέχρι που οι φωνές απομακρύνονται, καθώς απομακρύνομαι κι εγώ… Μόλις, ίσα ίσα, που ακούγεται:
«Ραντεβού το βράδυ στις εννέα όλοι παρέα έξω από το θερινό σινεμά. Εντάξει ;»
«Ναι! Ναι! Παίζει μια υπέροχη ταινία απόψε…. Σινεμά ο Παράδεισος!»
«Α! και μετά όλοι στον μόλο, εκεί στη θάλασσά μας για να μετρήσουμε τα αστέρια!»
« Έχει και καινούριο φεγγάρι. Θα κάνουμε ευχές!»
«Το παλιό λένε ότι το ψαλιδίζουν και το κάνουν άστρα…»
Οι λέξεις όλο και χάνονται… όμως με φυσάει το αεράκι το θαλασσινό… με αγκαλιάζει το αεράκι από τα αξέχαστα καλοκαίρια της ζωής μας….
Ο δικός μου Παράδεισος. Ο δικός μας Παράδεισος.
Τζωρτζίνα Κώνστα - Βιογραφικό: Η Τζωρτζίνα Κώνστα γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου και της Σχολής Διοίκησης και Οικονομίας. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή «Ίασμος-Βασίλης Διαμαντόπουλος» και σκηνοθεσία κινηματογράφου στο New York College. Έχει παίξει στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Είναι αφηγήτριa παραμυθιών και ραδιοφωνική παραγωγός μουσικής – πολιτιστικής εκπομπής. Έχει εργαστεί στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών. Έχει συμμετάσχει σε θεατρικά σεμινάρια στο «Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος» και στη «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών». Συνεργάζεται με το Κέντρο Δράματος του Παντείου Πανεπιστημίου από το 2005 έως σήμερα. Από το 2010 διδάσκει στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος Pierce-The American College of Greece.
(photo credits to the owner)