Η Μαρία Δασκαλάκη και το παιδικό της βιβλίο "Μυστική αποστολή – Τα χαμένα γράμματα", εκδόσεις Μίνωας
Η Μαρία Δασκαλάκη γεννήθηκε το 1982 στο Ηράκλειο Κρήτης. Στην εφηβεία γράφει τα πρώτα της ποιήματα κι έτσι κάπως ξεκινά για κείνη η περιπέτεια της συγγραφής. Είναι απόφοιτη του Τμήματος Αρχειονομίας, Βιβλιοθηκονομίας και Μουσειολογίας του Ιονίου Πανεπιστήμιου στην Κέρκυρα με μεταπτυχιακές σπουδές στη Διδακτική της Γλώσσας και της Λογοτεχνίας, την αξιοποίηση της Τέχνης στην Εκπαίδευση και την Εικαστική Ψυχοθεραπεία. Από το 2005 αρχίζει να δουλεύει με παιδιά και ξεκινά έτσι η ενασχόλησή της με την παιδική λογοτεχνία. Σήμερα διδάσκει ζωγραφική και συντονίζει λογοτεχνικές ομάδες και Εργαστήρια Δημιουργικής Γραφής σε συνεργασία με σχολεία όλων των βαθμίδων. Παράλληλα, διατηρεί δικό της Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής κι Ελεύθερης Έκφρασης στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου και κατοικεί. Έχει μία κόρη, τη Μελίνα.
Τη σειρά Μυστική αποστολή την παρακολουθούμε με θέρμη και χαιρόμαστε με κάθε νέο τίτλο που κυκλοφορεί. Πρόκειται για μια περιπετειώδη σειρά παιδικών βιβλίων μυστηρίου, για παιδιά ηλικία 9 και άνω, που έχουν πεδίο δράσης διαφορετικούς τόπους, κάθε φορά, της Ελλάδας. Ο πρώτος τίτλος της σειράς εκδόθηκε το 2011. Η νέα της κυκλοφορία διαδραματίζεται στο νησί των σφουγγαράδων, την Κάλυμνο, και χαιρόμαστε πολύ που θα συνομιλήσουμε για ακόμα μια φορά μαζί της.
Η ενασχόλησή σας με τα παιδιά είναι μια καλή αφετηρία έμπνευσης για τα βιβλία σας; Συλλέγετε άλλα στοιχεία και από πού;
Τα παιδιά έχουν την ικανότητα να μας εκπλήσσουν. Υπάρχει κάτι πιο ωραίο για έμπνευση; Εξάλλου, τα ονόματα που δίνω στους ήρωές μου είναι δανεισμένα από παιδιά που γνωρίζω και που ενέπνευσαν το χαρακτήρα του κάθε ήρωα. Η ενασχόληση με τα παιδιά έχει κι άλλο ένα πλεονέκτημα: να μην ξεχνώ πώς ήμουν και πώς σκεφτόμουν εγώ σαν παιδί. Τα καλοκαίρια στο χωριό, η συναναστροφή με τα παιδιά του χωριού, ο παππούς και η γιαγιά, οι διακοπές στη θάλασσα... Όλα μου τα βιβλία έχουν μέσα τους στοιχεία από τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων.
Πέρα από αυτά, όμως, έμπνευση μου δίνουν τα ταξίδια που κάνω -με την κόρη μου πια. Μου αρέσει να επισκέπτομαι μέρη που δεν είναι πολύ τουριστικά, αλλά ήσυχα και με ιδιαίτερη ενέργεια. Αν ο τόπος... μου μιλήσει, είναι μια καλή αρχή για το μέρος που θα εξελιχθεί η πλοκή σε ένα μελλοντικό βιβλίο.
Τέλος, στοιχεία μπορώ να πάρω από κάτι που διάβασα και μου έκανε εντύπωση -έτσι ξεκίνησε άλλωστε η Μυστική αποστολή: Περιπέτεια στο Μεγάλο Κάστρο. Η ιστορία του παππού μου στις φυλακές κατά τη διάρκεια της Κατοχής, έτσι ξεκίνησε η Μυστική αποστολή: το χαμένο ημερολόγιο του παππού. Η ιστορία της προπροπρογιαγιάς μου στο Κανλί Καστέλλι, έτσι ξεκίνησε η Μυστική αποστολή: τα κρυφά μονοπάτια του Τεμένους. Η ιστορία της κυρίας Μέλπως Λεκατσά -που συνελήφθη και βασανίστηκε μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου- στάθηκε αφορμή για την πλοκή αυτού εδώ του βιβλίου. Κάθε μου βιβλίο κρύβει μέσα του ιστορίες που θεωρώ ότι αξίζει να τις μάθουν τα παιδιά. Την κατάλληλη στιγμή με το κατάλληλο ερέθισμα, βγαίνουν πάνω στο χαρτί...
Μιλήστε μας λίγο για την υπόθεση του βιβλίου σας «Μυστική αποστολή – Τα χαμένα γράμματα». Διαβάζουμε στις πρώτες σελίδες για την Τέλενδο -σε μορφή ονείρου!- κι έπειτα μπαίνουμε στην καθημερινότητας μιας οικογένειας διαζευγμένων γονέων με δύο παιδιά, τον Φίλιππο και την Παρασκευή. Πώς ξεκινούν όλα;
Όλα ξεκινούν όταν τα δυο αδέρφια θα ταξιδέψουν στην Κάλυμνο για πρώτη φορά, για να περάσουν ένα ολόκληρο μήνα με τον πατέρα τους το καλοκαίρι. Ως τότε, ταξίδευε εκείνος ως την Αθήνα για να τους βλέπει. Όμως, μεγάλωσαν πια, διεκδίκησαν αυτό το ταξίδι και το κέρδισαν.
Πράγματι, το βιβλίο ξεκινά με έναν μύθο σαν όνειρο, καθώς όνειρο ήταν για το Φίλιππο και την Παρασκευή αυτό το ταξίδι που περίμεναν πώς και πώς. Εξάλλου, η Κάλυμνος είναι ένα νησί γεμάτο μύθους και θρύλους. Οι μικροί αναγνώστες τους ανακαλύπτουν μαζί με τους ήρωές του βιβλίου.
Και κάπου εκεί, βρίσκουν κρυμμένα δυο γράμματα που στάλθηκαν δεκαετίες πριν, μα ποτέ δεν έφτασαν στους παραλήπτες τους. Οι μύθοι και οι θρύλοι δίνουν τώρα τη σκυτάλη στην πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που κάποτε θάφτηκε στο χρόνο, όμως τα παιδιά τη φέρνουν και πάλι στο φως...στην Κάλυμνο του σήμερα!
Οι ντόπιοι και οι «ξένοι», ένας σύνηθες επιθετικός προσδιορισμός από τις τοπικές κλειστές κοινωνίες προς αυτούς που επισκέπτονται έναν τόπο από άλλη περιοχή. Στη δική μας ιστορία τι γίνεται; Τα παιδιά προσαρμόζονται εύκολα στο νέο περιβάλλον, αυτό του πατέρα; Η παρέα μεγαλώνει;
Στη δική μας ιστορία το νησί περιμένει πώς και πώς την άφιξη των παιδιών. Βέβαια, δεν φτάνουν μόνα τους, αλλά με την Κάτια, ένα κορίτσι που γνωρίζουν στο ταξίδι τους, η οποία έρχεται με τη μητέρα της στο νησί για διακοπές. Οι τρεις γίνονται τέσσερις, με την Ποθούλα, ένα ντόπιο κορίτσι που τους δείχνει τα κατατόπια και τους ξεναγεί στο νησί. Αυτό διευκολύνει πολύ την προσαρμογή τους. Δεν είναι δύσκολο για τα παιδιά να ρίξουν τους ρυθμούς που είχαν συνηθίσει στην πολύβουη πρωτεύουσα. Ίσα-ίσα, το απολαμβάνουν και χαλαρώνουν. Όσο προλαβαίνουν, δηλαδή, γιατί δεν αργούν να μπλεχτούν σε περιπέτειες...
Η διαμονή σε ένα ελληνικό νησί για όλο το καλοκαίρι κάποτε ήταν κάτι σχεδόν δεδομένο για πολλές ελληνικές οικογένειες, καθώς ο παππούς και η γιαγιά ή κάποιος άλλος στενός συγγενής ζούσε εκεί και μπορούσε να φιλοξενήσει τα εγγόνια, τα ανίψια, τα ξαδέρφια, χωρίς ιδιαίτερο άγχος και περιποιήσεις. Στις μέρες μας, μπορούμε ακόμα να συναντήσουμε το παιδικό ελληνικό καλοκαίρι, όπως το ζήσαμε εμείς οι μεγαλύτεροι; Έχει αλλάξει κάτι στο μεταξύ;
Πιστεύω πως μπορούμε ακόμη να το συναντήσουμε. Ίσως όχι σε τόσες πολλές οικογένειες, όπως γινόταν παλαιότερα, αλλά συμβαίνει ακόμη. Φυσικά έχουν αλλάξει οι ρυθμοί της ζωής, οι άνθρωποι τείνουν να κάνουν τα απλά σύνθετα, έχει μπει πολύ στη ζωή των παιδιών η τεχνολογία...αλλά εξακολουθώ να πιστεύω πως υπάρχουν τυχερά παιδιά που ζουν τα ανέμελα καλοκαίρια που ζήσαμε κι εμείς μικροί. Έστω και για μικρότερο διάστημα, αν όχι για ολόκληρο το καλοκαίρι.
Είναι ευεργετικό για να παιδιά της πόλης να ζήσουν έστω και για λίγες ημέρες σε κάποιο χωριό ή νησί. Εκτός του ότι έρχονται σε επαφή με τη φύση και με τα πλάσματά της, γνωρίζουν ανθρώπους ντόπιους, μεγαλύτερους σε ηλικία, με μια σοφία που η ζωή τους προίκισε και καταλαβαίνουν πως δεν ήταν πάντοτε όλα όπως εκείνα τα έχουν βρει σήμερα. Κάποτε οι άνθρωποι κόπιαζαν ακόμη και για το πιο απλό, αυτό που τα σημερινά παιδιά θεωρούν αυτονόητο, όπως για παράδειγμα το ότι θα ανοίξουν τη βρύση και θα τρέξει νερό. Οι ιστορίες των μεγαλύτερων τα προικίζουν με γνώσεις. Συνειδητοποιούν ότι μέχρι και πριν μερικά χρόνια οι άνθρωποι έπρεπε να κοπιάσουν και να κουβαλήσουν το νερό από την πηγή ως το σπίτι τους με κανάτια. Και τόσα άλλα... Τι πιο μεγάλο μάθημα από αυτό!
Μέσα από αυτήν την ιστορία ξεπηδούν κάποια μηνύματα, ενδεχομένως τα παιδιά θα αναζητήσουν κάτι στο διαδίκτυο, διαβάζοντας τις σελίδες του βιβλίου ή θα συζητήσουν, ως νέα γνώση, με τους φίλους τους; Τι πιστεύετε πως θα τους συναρπάσει περισσότερο;
Εύχομαι να αναζητήσουν την ιστορία της κυρίας Μέλπως Λεκατσά. Το 1973 φαίνεται πολύ μακρινό στα σημερινά παιδιά. Η επέτειος του Πολυτεχνείου κάθε χρόνο είναι για αυτά μια γιορτή που κάνουν στο σχολείο. Ελπίζω το βιβλίο μου να σταθεί αφορμή να κάνουν μια αναζήτηση στο διαδίκτυο και να ανακαλύψουν πως εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη κάποιοι άνθρωποι σκοτώθηκαν, καποιοι άλλοι τραυματίστηκαν, συνελήφθησαν, βασανίστηκαν. Κάποιοι τα κατάφεραν, επέζησαν και προχώρησαν τη ζωή τους. Σήμερα βρίσκονται εδώ, ανάμεσά μας, και μας διηγούνται τις ιστορίες τους για να μάθουμε κι εμείς -που δεν ζούσαμε τότε- τον αγώνα κάποιων νέων για να είμαστε σήμερα εδώ ελεύθεροι να λέμε τη γνώμη μας.
Ετοιμάζετε κάποιο νέο έργο; Αν ναι, θα θέλατε να μας αποκαλύψετε κάτι γι’ αυτό;
Πάντα κάτι ετοιμάζω, πάντα κάτι μουτζουρώνω...Θα σας αποκαλύψω ότι το άρωμα της νέας Μυστικής αποστολής θα είναι κυκλαδίτικο.
Πού μπορούμε να σας συναντήσουμε διαδικτυακά αλλά και από κοντά;
Είναι πολύ εύκολο να με βρείτε διαδικτυακά, στο facebook https://www.facebook.com/maria.daskalaki.507 ή μέσω email [email protected] . Από κοντά είναι λίγο πιο σύνθετα τα πράγματα, καθώς ο μόνιμος τόπος κατοικίας μου είναι το Ηράκλειο Κρήτης. Εκεί συναντώ τα παιδιά από κοντά στα σχολεία τους ή κατά καιρούς σε κάποιο ταξίδι μου ανά την Ελλάδα, όπου επίσης επισκέπτομαι σχολεία, βιβλιοθήκες ή βιβλιοπωλεία.
Οι περιπέτειες των ηρώων σας θα μπορούσαν να γίνουν ένα graphic novel ή ακόμα και να μεταφερθούν στον παιδικό κινηματογράφο. Δεν γνωρίζουμε αν έχετε κάποια τέτοιου είδους πρόταση, όμως, σας το ευχόμαστε.
Ωραίες οι ιδέες σας! Εύχομαι κάποτε να γίνουν και πραγματικότητα!