Το Ιδανικό Σχολείο - Nakasbookhouse.gr Skip to main content
20-02-2017

Το Ιδανικό Σχολείο

Κάποτε ρωτήθηκα ποιο, κατά τη γνώμη μου, είναι το ιδανικό σχολείο.

Αναμνήσεις

Θα ξεκινήσω λίγο από το παρελθόν. Όταν ζούσαμε στην Ελλάδα, οι αδελφές μου κι εγώ είχαμε ένα φροντιστήριο Αγγλικών που ήταν όλη μας η ζωή και η περηφάνια μας. Είχαμε άλλους δεκατρείς καθηγητές και διακόσιους τρεις μαθητές, όταν κάποια μέρα χρειάστηκε να το κλείσουμε για επαγγελματικούς λόγους που μας έφεραν στο εξωτερικό. Δεν θέλουμε να επαινέσουμε το σχολείο μας, αλλά είχαμε δημιουργήσει ένα περιβάλλον ιδανικό για μάθηση, ως εγκαταστάσεις πρώτα απ’ όλα – σε κάθε αίθουσα, οι καθηγητές και μαθητές μας είχαν όλα όσα χρειάζονταν. Τουλάχιστον προσπαθούσαμε να προσφέρουμε ό,τι μπορούσαμε, έτσι ώστε τα μαθήματα και το περιβάλλον να είναι ευχάριστα και η εργασία των καθηγητών μας να είναι όσο το δυνατόν πιο ομαλή.

Το σχολείο μας είχε εργαστήριο με ηλεκτρονικούς υπολογιστές και μια ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα με διαδραστικό πίνακα. Κάθε αίθουσα επίσης είχε και εξοπλισμό ο οποίος μπορούσε να μετακινηθεί από αίθουσα σε αίθουσα. Αυτό το κάναμε από σεβασμό προς τους καθηγητές μας και τους μαθητές μας, για να νιώθουν άνετα και χαρούμενοι να μάθουν.

Όταν έφτασα στην Ελβετία, το νέο μου σπίτι, άρχισα να διδάσκω σε διάφορα μέρη μέχρι να βρω αρκετή δουλειά για να έχω τα προς το ζην: σε σχολεία, εταιρείες, τράπεζες, δίδασκα όπου μπορούσα. Κάποια από αυτά τα μέρη ήταν πολύ καλά εξοπλισμένα και άνετα, κάποια ήταν αρκετά καλά. Σε κάποια, όμως, χρειαζόταν να διδάσκω φορώντας το παλτό μου και τα γάντια μου, γιατί δεν επιτρεπόταν να ανοίγουμε τη θέρμανση όποτε επιθυμούσαμε. Και γνωρίζω πάρα πολλούς εκπαιδευτικούς, και εδώ και στην Ελλάδα, που δυστυχώς περνούν τα ίδια. Ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες, προσπαθούσα να μετατρέπω την αίθουσά μου σε ένα μέρος όσο το δυνατόν πιο ευχάριστο, για τους μαθητές πρώτα απ’ όλα και μετά για τον εαυτό μου.

Γνώρισα κάποτε μια εκπληκτική δασκάλα, η οποία δεν είχε κασετόφωνο στην τάξη για να κάνει τις ακουστικές ασκήσεις της αγγλικής γλώσσας με τα παιδιά της. Και όμως, είχε τον τρόπο της να μην αφήσει αυτή την αντιξοότητα να την εμποδίσει από το να διδάξει τα παιδιά. Τους τα διάβαζε εκείνη φωναχτά και άλλαζε και τη φωνή της, για να το κάνει πιο διασκεδαστικό για τα παιδιά της!

Είναι μήπως η τεχνολογία και ο εξοπλισμός;

Πριν έξι χρόνια, άρχισα να διδάσκω σε ένα δημόσιο μικρό πανεπιστήμιο. Έχει όλο τον εξοπλισμό: λευκούς πίνακες, πίνακες με κιμωλία, υπολογιστές, μεγάλα ρολά με χαρτί που φτιάχνουμε ανακοινώσεις και αφίσες, τρισδιάστατο προβολέα... ένα υπέροχο περιβάλλον να διδάσκει και να μαθαίνει κανείς, αναμφίβολα. Δεν πρέπει όλα τα σχολεία να είναι έτσι; Κάποια δεν είναι, καθώς δεν έχουν όλα τον απαραίτητο προϋπολογισμό, ειδικά με τις τελευταίες εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα σε όλη την Ευρώπη. Κάποιοι δεν νοιάζονται όμως γι’ αυτά – συμβαίνει και αυτό συχνά, όταν σε κάποιες χώρες η παιδεία έρχεται σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα.

Είναι οι άνθρωποι;

Όταν βρισκόμαστε στην αίθουσα, είμαστε εκεί για τους μαθητές μας. Και για τους γονείς και τους κηδεμόνες τους, όλους εσάς που μας εμπιστεύεστε καθημερινά τα παιδιά σας. Και είμαστε και εμείς για λίγο γονείς τους, κάποιες ώρες την ημέρα, κάποιες ημέρες την εβδομάδα. Οι μαθητές μας είναι οι άνθρωποι εκείνοι, τα πολύτιμα πλάσματα που κάνουν την κάθε μέρα μας διαφορετική, όμορφη κι ενδιαφέρουσα. Οι άνθρωποι εκείνοι που έρχονται στις αίθουσές μας με μάτια και αφτιά ανοιχτά, με ελπίδες, όνειρα και φιλοδοξίες και όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά από τα οποία αποτελούνται οι προσωπικότητές τους. Υπάρχουν φυσικά και οι δυσκολίες, τα μικρομαλώματα και οι προκλήσεις, αλλά και αυτά περνούν. Οι τάξεις μας, τα σχολεία μας, είναι οι μικρές μας κοινωνίες, που τον περισσότερο καιρό λειτουργούν όμορφα και δημιουργικά. Εκεί όπου δάσκαλοι και μαθητές δημιουργούν και μαθαίνουν ο ένας από τον άλλο.

Ποιο είναι το ιδανικό σχολείο;

Δεν είναι εφικτό πάντοτε τα σχολεία να έχουν όλα εκείνα που πρέπει, είτε λόγω προϋπολογισμών, είτε για άλλους λόγους. Οι εκπαιδευτικοί είναι εκεί όμως, με τη δημιουργικότητά τους και το πάθος τους για τη δουλειά τους, και βρίσκουν άλλους τρόπους να τα καταφέρνουν. Και υπάρχουν εκπληκτικοί δάσκαλοι και καθηγητές στα σχολεία της Ελλάδας και άλλων χωρών που έχω επισκεφτεί.

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη ομάδα ανθρώπων που έρχεται να συμπληρώσει τη ζωή και την ομαλή λειτουργία αυτής της μικροκοινωνίας: οι γονείς και οι κηδεμόνες. Και η υποστήριξη από τους γονείς και τους κηδεμόνες είναι πολύτιμη. Και στο κέντρο όλων, τα παιδιά.

Το ιδανικό σχολείο, κατά τη γνώμη μου, είναι κάθε σχολείο. Γιατί κάθε σχολείο έχει τα παιδιά του. Είναι οι μαθητές που κάνουν το σχολείο ένα δημιουργικό, χαρούμενο μέρος, με όλα αυτά τα καλά που φέρνουν μαζί τους; Σίγουρα ναι! Είναι οι γονείς και οι κηδεμόνες τους, που μας τα φέρνουν, μας τα εμπιστεύονται και συνεργάζονται μαζί μας; Ναι! Είναι οι εκπαιδευτικοί, που εργάζονται για το καλό των μαθητών; Ναι! Είναι οι άνθρωποι που φτιάχνουν το σχολείο. Το ιδανικό σχολείο.

Βιογραφικό

Η Βίκυ Λώρα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην όμορφη πόλη του Τορόντο του Καναδά, από Έλληνες μετανάστες γονείς. Διδάσκει κυρίως αγγλικά, αλλά επίσης νέα και αρχαία ελληνικά και λατινικά, ως γλώσσα και λογοτεχνία σε μαθητές όλων των ηλικιών και επιπέδων, από το 1997. 

Σήμερα ζει στο Ζουγκ της Ελβετίας και είναι συνιδρύτρια και συνιδιοκτήτρια του Loras English Network, έναν εκπαιδευτικό οργανισμό που έχει με την αδελφή της Ευγενία. Διδάσκουν μαθητές όλων των ηλικιών και επιπέδων, επιμορφώνουν εκπαιδευτικούς και οργανώνουν εκδηλώσεις για παιδιά. Το 2014, διακρίθηκε ως μία από τις 42 Leading Women στην εκπαίδευση σε όλο τον κόσμο, από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας. Το ιστολόγιό της (στα Αγγλικά) είναι: http://www.vickyloras.wordpress.com